Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011
Γιατί κάνουμε θέατρο;
«Δεν κάνουμε Θέατρο για το Θέατρο. Δεν κάνουμε Θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε Θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας.»
Κάρολος Κουν
Το έργο που ανεβάζουμε για τα Χριστούγεννα, μπορεί να γίνει η αφορμή για να συζητήσουμε με τα παιδιά για το θέατρο.
Γιατί κάνουμε θέατρο; Μας αρέσει να παίζουμε ή να το παρακολουθούμε; Ποια η διαφορά του θεάτρου από τη ζωή; Ποια η διαφορά της αναπαράστασης πράξης, από την ίδια την πράξη; Μας αρέσει να μιμούμαστε πράξεις και καταστάσεις; Γιατί να μπούμε στη θέση του άλλου (του ήρωα του έργου); Γιατί να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε (π.χ. ποντίκια, στρατιώτες, κούκλες); Γιατί να αναπαραστήσουμε την πράξη κάποιου άλλου;
Τι είναι θέατρο; Θέατρο είναι η μίμηση, η ενεργητική αναπαράσταση μιας πράξης.
Ποιας πράξης; Μιας πράξης σημαντικής που μας αφηγείται με όμορφο λόγο ένας μύθος, μύθος ο οποίος έχει αρχή μέση και τέλος (είναι ολοκληρωμένος).
Και γιατί γίνεται αυτή η αναπαράσταση;
α) Για να παίξουμε (το παιχνίδι έχει αυταξία)
β) Με το θέατρο μαθαίνουμε ότι δεν είμαστε μόνοι – με το θέατρο νικάμε τη μοναξιά αλλά και την υπεροψία μας. Σε κάθε ήρωα (σε κάθε ρόλο) ο καθένας μας βλέπει στοιχεία του εαυτού του. Αυτό μας φέρνει πιο κοντά, μας αποδεικνύει ότι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουμε, έχουμε τις ίδιες αγωνίες, τους ίδιους φόβους, ότι χαιρόμαστε ή λυπόμαστε με τα ίδια πράγματα.
γ) Γιατί με το θέατρο μαθαίνουμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας. Μέσω ενός ρόλου μπορούμε να γίνουμε εκείνος που δεν ήμαστε, εκείνος που θα θέλαμε να είμαστε, εκείνος που θαυμάζουμε. Μήπως όμως με το να ‘παίξουμε’ ότι είμαστε εκείνοι που θαυμάζουμε, διαπιστώσουμε ότι δεν διαφέρουμε πολύ από αυτούς; Μήπως υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μας που τους μοιάζει (για αυτό μπορούμε και παίζουμε τόσο καλά το ρόλο τους); Και μήπως αυτό σημαίνει ότι μπορούμε (είμαστε ικανοί) να γίνουμε σαν εκείνους που θαυμάζουμε, ή ότι εκείνοι που θαυμάζουμε είναι απλώς το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μας;
δ) Με το θέατρο γνωρίζουμε νέους τρόπους να αντιμετωπίζουμε καταστάσεις και προβλήματα. Όλοι οι ήρωες των έργων, όλοι οι άνθρωποι, έχουμε παρόμοια προβλήματα. Ό,τι πρόβλημα έχουμε εμείς, το ίδιο είχαν, έχουν και θα έχουν και οι άλλοι άνθρωποι. Συνεπώς μπαίνοντας στη θέση των ηρώων μπορούμε να βιώσουμε νέους τρόπους αντιμετώπισης των δικών μας καταστάσεων και προβλημάτων.
ε) Γιατί κάθε έργο μπορεί να γίνει η αφορμή για να συζητήσουμε για την πράξη που περιγράφει ο μύθος και μέσω αυτής της συζήτησης να γνωρίσουμε και να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον.
στ) Γιατί το θέατρο είναι δημιουργία. Σκηνοθετώντας, κάνοντας τα σκηνικά και τα κοστούμια, αλλά και (το σημαντικότερο) ζωντανεύοντας ένα ρόλο, δημιουργούμε κάτι που δεν υπήρχε. Χωρίς όλους εμάς το έργο ήταν απλώς ένα κείμενο. Εμείς ζωντανεύουμε το κείμενο, δίνουμε ψυχή στους ήρωες, κάνουμε πραγματικό επί σκηνής το μύθο.
Αυτοί και άλλοι τόσοι είναι οι λόγοι για τους οποίους εδώ και περίπου 26 αιώνες (δηλαδή 2.600 χρόνια) οι άνθρωποι γράφουν και παίζουν θέατρο.
Εσείς γιατί παίζετε θέατρο;
ΣΑΝ ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Έμπνευση και καθοδηγητικός άξονας για το άρθρο μας ήταν ο ορισμός που έδωσε για την τραγωδία, ο ένας από τους δύο σημαντικότερους αρχαίους έλληνες φιλοσόφους, ο Αριστοτέλης (ο άλλος ήταν ο Πλάτωνας, δάσκαλος του Αριστοτέλη).
O Πλάτωνας (αριστερά) και ο Αριστοτέλης (δεξιά), λεπτομέρεια από το έργο «Η σχολή των Αθηνών» του Ραφαήλ
«Ἐστὶν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας, δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν»
Τραγωδία είναι η μίμηση (αναπαράσταση επί σκηνής) μιας σημαντικής και ολοκληρωμένης (με αρχή, μέση και τέλος) πράξης, που έχει διάρκεια, ποιητικό (‘γλυκό’) λόγο και διακριτά μέρη, που αναπαρίσταται ενεργά και δεν απαγγέλλεται, και η οποία μέσω της συμπάθειας (συν-πάσχω) και του φόβου οδηγεί (το θεατή) στην κάθαρση (ίαση, γιατρειά) από παρόμοια παθήματα.
Περισσότερα για τον Αριστοτέλη θα βρείτε εδώ.
νύχτα σπαρμένη μάγια
Υπάρχουν ζωγράφοι που μας έχουν μάθει να βλέπουμε. Υπάρχουν ποιητές που άρθρωσαν το λόγο μας.
Διονύσιε και Βίνσεντ, σας ευχαριστούμε!
Σημειώσεις:
1. Απόσπασμα από το ποίημα του Διονυσίου Σολωμού «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» – 3ο σχεδίασμα.
2. Πίνακας του Βίνσεντ βαν Γκογκ (Vincent Willem van Gogh) με τίτλο «Έναστρη Νύχτα», 1889, λάδι σε καμβά, 73 × 92 εκ.
Σύνδεσμοι:
Διονύσιος Σολωμός: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%8D%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BC%CF%8C%CF%82
«Ελεύθεροι Πολιορκημένοι»: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/dionysios_solwmos/
Βίνσεντ βαν Γκογκ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BD%CF%83%CE%B5%CE%BD%CF%84_%CE%B2%CE%B1%CE%BD_%CE%93%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%BA
http://www.artmag.gr/art-history/artists-faces/1789-vincent-van-gogh-and-his-art-wort
ποντικοπαγίδα
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα αγροτόσπιτο, ζούσε ένα ποντικάκι.
Η ζωή κυλούσε ήσυχα στο σπίτι, μέχρι που..
Μια μέρα το ποντικάκι είδε τον αγρότη και τη γυναίκα του να ξεδιπλώνουν ένα πακέτο.
«Τι να έχει άραγε μέσα;», αναρωτήθηκε το ποντικάκι.
Περίμενε λοιπόν με ανυπομονησία, κοίταζε, κοίταζε. και όταν άνοιξε το πακέτο φάνηκε από μέσα μία… ΠΟΝΤΙΚΟΠΑΓΙΔΑ!
Κατατρομαγμένο το ποντικάκι τρέχει να το πει στα άλλα ζώα του σπιτιού για να το βοηθήσουν να μην πιαστεί στην παγίδα των ανθρώπων.
«Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Βοηθήστε με!» κραύγασε το ποντικάκι.
Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:
«Ποντικάκι μου, καταλαβαίνω πως η ποντικοπαγίδα μπορεί να σε σκοτώσει. Όμως αυτό είναι δικό σου πρόβλημα! Εμένα τι με νοιάζει εάν έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι;»
Το ποντικάκι γύρισε στο γουρούνι και του είπε όλο αγωνία:
«Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Κάντε κάτι, βοηθήστε με!»
Το γουρούνι απάντησε με συμπόνια:
«Λυπάμαι πολύ ποντικάκι μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα περισσότερο από το να παρακαλάω να μην πιαστείς.»
Το ποντικάκι στράφηκε απογοητευμένο προς την αγελάδα και της είπε με όση φωνή του είχε απομείνει:
«Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Εσύ είσαι δυνατή, μπορείς να με βοηθήσεις;»
Η αγελάδα όμως απάντησε:
«Ποντικάκι μου, λυπάμαι για σένα. Αλλά κι εσύ δεν καθόσουν ήσυχα. Έτρωγες το τυρί των ανθρώπων!»
«Μα το τυρί είναι δικό σου, από το γάλα σου. Άρα ανήκει σε εσένα κι όχι στους ανθρώπους.»
«Τι να σου πω ποντικάκι μου. Όποιος εναντιώνεται στους ανθρώπους το πληρώνει! Άλλωστε εγώ δεν θα πάθω τίποτε από την ποντικοπαγίδα. Το μόνο που μπορεί να μου κάνει είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα!»
Το ποντικάκι έφυγε από το στάβλο με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπο και απογοητευμένο, γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟ ΤΟΥ να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!
Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη. Έτρεξε λοιπόν να δει τι συνέβη αλλά μέσα στη νύχτα, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα είχε πιαστεί από την ουρά του ένα φίδι.
Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.
Ο αγρότης πήρε τη γυναίκα του και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό! Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της μαγειρέψει ζεστές σούπες.
Έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για να φτιάξει μια κοτόσουπα!
Η γυναίκα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στο σπίτι για να βοηθήσουν. Για να τους ταΐσει ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι.
Όμως η μόλυνση από το δηλητήριο του φιδιού είχε προχωρήσει και ο γιατρός είπε ότι η γυναίκα έπρεπε να εγχειριστεί. Για να κάνει βέβαια την εγχείρηση, ήθελε πολλά χρήματα και ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει και την αγελάδα.
Μέσα από την τρυπούλα του, το ποντικάκι παρακολουθούσε ό,τι γινόταν, γεμάτο θλίψη…
Και έτσι, δεν έζησαν αυτοί καλά. Εμείς τι λέτε, θα ζήσουμε καλύτερα;
Δομήνικος Θεοτοκόπουλος
Ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους στην ιστορία της ζωγραφικής ήταν ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, ή Ελ Γκρέκο (El Greco) που θα πει «ο έλληνας». Με την ευκαιρία των Χριστουγέννων θα παρουσιάσουμε εδώ κάποιους πίνακες του Θεοτοκόπουλου, που έχουν ως θέμα τη γέννηση του Χριστού.
Ο Θεοτοκόπουλος γεννήθηκε (1541) και μεγάλωσε στην Κρήτη (στον Χάνδακα, σημερινό Ηράκλειο). Το 1567 πήγε στην Ιταλία (πρώτα στη Βενετία και μετά στη Ρώμη). Όταν έπεσε σε δυσμένεια στη Ρώμη (1577), έφυγε και πήγε στη Ισπανία (πρώτα στη Μαδρίτη και μετά στο Τολέδο). Εκεί καταξιώθηκε και έκανε κάποια από τα σημαντικότερα έργα του.
Στο έργο του επηρεάστηκε από την Κρητική σχολή της βυζαντινής αγιογραφίας αλλά και τη δυτική αναγέννηση (συγκεκριμένα ζωγράφους όπως ο Τιτσιάνο). Όμως ο Θεοτοκόπουλος έσπασε τα δεσμά της επιβεβλημένης τεχνοτροπίας της αγιογραφίας, όπως και εκείνα της αναγέννησης και ανέπτυξε τη δική του μανιέρα (τρόπο), τη δική του τεχνοτροπία.
Η ορθόδοξη αγιογραφία (= αγιο+γραφή = ζωγραφική των αγίων) επέβαλε ένα συγκεκριμένο τρόπο απεικόνισης των θεμάτων της θρησκείας και μόνο αυτών. Δεν ήταν καθορισμένος μόνο ο τρόπος απεικόνισης των μορφών αλλά και η τοποθέτησή τους στην εικόνα. Ο Θεοτοκόπουλος έσπασε αυτό τον αυστηρό κώδικα απεικόνισης και κινήθηκε ελεύθερα στη σύνθεση του θέματος αλλά και στην εικαστική του απόδοση. Το στοιχείο που κράτησε από την αγιογραφία ήταν η σημασία στο σημαινόμενο, το υπαρξιακό βάθος της εικόνας, και κάνοντας ένα βήμα παραπέρα, προσέθεσε την τραγικότητα των μορφών, την εσωτερική ψυχολογική πάλη, το πάθος, το γήινο στοιχείο των ηρώων.
Έργο επηρεασμένο από την κρητική σχολή αγιογραφίας, «Ο Άγιος Λουκάς που ζωγραφίζει την Παναγία και τον Χριστό», 1567
Έργο επηρεασμένο από την αναγέννηση, «Ο Ευαγγελισμός», 1576
Ο κάθε πίνακας του Θεοτοκόπουλου είναι ένα δρώμενο. Οι μορφές του δεν είναι ακίνητες, σιωπηλές, εξιδανικευμένες. Οι μορφές του είναι ζωντανές, νιώθουν, κινούνται στο χώρο του, δεσπόζουν. Είναι δρώντα πρόσωπα, σαν τους ήρωες ενός θεατρικού έργου, σαν ήρωες αρχαίας τραγωδίας..
Αν δούμε τη ζωγραφική σαν μια μάχη σχεδίου και χρώματος, στη ζωγραφική του Θεοτοκόπουλου το χρώμα είναι ο αναμφισβήτητος νικητής, ο μεγάλος κυρίαρχος. Δείτε τα κόκκινα, τα μπλε, τα πράσινα στους πίνακες, πόσο φωτεινά, πόσο έντονα, πόσο ζωντανά είναι. Τα χρώματα βγαίνουν από τον πίνακα, μιλούν, κραυγάζουν.
Εξαιρετικό δείγμα της κυριαρχίας του χρώματος στους πίνακες του Θεοτοκόπουλου, είναι ο ακόλουθος πίνακας με τίτλο «Ο διαμερισμός των ιματίων του Χριστού» (El Espolio), που, παρότι δεν απεικονίζει τη γέννηση, αξίζει να τον συμπεριλάβουμε σε αυτή την παρουσίαση.
Ο Θεοτοκόπουλος επηρέασε την πορεία της τέχνης. Ζωγράφοι όπως ο Πικάσο, ο Σεζάν, ο Πόλοκ, εμπνεύστηκαν και επηρεάστηκαν από τα έργα και την τεχνοτροπία του, για να γεννήσουν με τη σειρά τους το σημαντικότατο προσωπικό τους έργο, έργο στο οποίο οφείλουμε να αφιερώσουμε ιδιαίτερα άρθρα μας.
Αυτοπροσωπογραφία;
c+p: mikres-ores.blogspot.com / magdalena papadaki
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Βιογραφικό: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CE%BC%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
http://www.e-telescope.gr/el/arts-and-culture/214-el-greco2
Πλήρης κατάλογος με τα έργα του Θεοτοκόπουλου: http://www.el-greco-foundation.org/
Ένα ντοκιμαντέρ για τον Θεοτοκόπουλο: http://www.edutv.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1074&Itemid=157
Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011
Ο Πέτρος και ο Λύκος
Σεργκέι Προκόφιεφ: Ο Πέτρος και ο Λύκος
Ταινία μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων “Peter & the Wolf” / ΠΟΛΩΝΙΑ-ΑΓΓΛΙΑ, Σκηνοθεσία, προσαρμογή σεναρίου: Suzie Templeton - Όσκαρ 2008 για την καλύτερη ταινία μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων
Διασκευή για νήπια - Στίχοι: Μάγδα Παπαδάκη
(Σκοτάδι. Σ’ ένα φωτισμένο παράθυρο κάθονται τρία παιδιά (οι Πέτροι). Ακούγεται ένα τραγούδι)
Νύχτα μαγικιά, με μύρα και γιασεμιά
Μα μικρό παιδί στη γη, μετράει τ’ άστρα και μελαγχολεί
Μια πατρίδα η γη, που γυρνά σκοτεινή
Παίρνει απ’ τους ανθρώπους φως, μόνος μου πες μου πώς να ζήσω πώς
Νύχτα μαγικά, αγκάλιασε τα παιδιά
Κι αν δε μοιάζουν οι μορφές, έχουν τον ίδιο χτύπο οι καρδιές
(Ανάβουν τα φώτα) Χριστούγεννα. Σ’ ένα μικρό σπίτι στο δάσος ζούσε ένα παιδάκι, ο Πέτρος, με τον παππού του. Τα παιδιά του χωριού δεν έπαιζαν μαζί του, γιατί ήτανε λέει... διαφορετικός από αυτούς. Έτσι ο Πέτρος είχε για φίλους τα ζώα. Και πιστέψτε με, περνούσε πολύ ωραία μαζί τους. Όμως να, έρχονται...
(κομμάτι 2) Πέτροι: περπατούν ανακατεμένοι, στέκονται μπροστά και περνούν κάτω από γέφυρα, ο μεσαίος κρατάει τους 2 που τυλίγονται, χορεύουν βαλς εναλλάξ, περπατούν στη λίμνη (αλλά ‘γύρω-γύρω όλοι’), χτυπούν χέρια (αλλά ‘περνά-περνά η μέλισσα), κάθονται αργά
(κομμάτι 3) Πουλιά: πετούν κουνώντας τα φτερά τους, στέκονται μπροστά: δεξιά-αριστερά-στροφές, πιάνουν χέρια και ανοιγοκλείνουν φτερά, δεξιά-αριστερά-στροφές, πετούν γύρω από κύκλο, στέκονται μπροστά δεξιά-αριστερά-στροφές, κάθονται αργά κλείνοντας τα φτερά.
(κομμάτι 4) Πάπιες: περπατούν αλλά ‘πιγκουίνοι’, σταματούν απότομα, περπατούν, κύκλο πάνω στη λίμνη, κάθονται και κουνάνε χέρια σαν να κολυμπούν
Πουλί: «Τι πουλί είσαι εσύ που δεν πετάς!»
Πάπια: «Τι πουλί είσαι εσύ που δεν κολυμπάς!»
(κομμάτι 5) Γάτες: περπατούν σαγηνευτικά, κάνουν κύκλο στη λίμνη, στροφές μπροστά, περπατούν αλλά χαβανέζες, στροφές, απειλούν πουλιά, φεύγουν τα πουλιά, κάθονται στη θέση τους.
(κομμάτι 6) Παππούς: περπατάει χορεύοντας με χέρια πίσω στη μέση, στέκεται και ψάχνει, χορεύει, ψάχνει, χορεύει, σταματάει (παύση στη μουσική)
Παππούς: «Τι κάνετε εδώ; Αν έρθει ένας λύκος, τι θα γίνει;»
Πέτρος: «Μα δεν υπάρχουν λύκοι!»
Παππούς: «Τι λες τώρα παιδί μου! Άκου κι εμένα που έχω ζήσει τόσα χρόνια!»
(συνεχίζουμε μουσική) ο παππούς πιάνει τον Πέτρο αγκαζέ και τον πάει στο σπίτι
Ο παππούς πήρε τον Πέτρο στο σπίτι. Όμως ο Πέτρος δεν είχε πεισθεί πως υπάρχουν λύκοι κι έτσι μόλις κοιμήθηκε ο παππούς, ήταν έτοιμος να βγει πάλι έξω. Αλλά, όπως έβγαινε από το φράχτη, τι να δει! Ένας τεράστιος λύκος!
(κομμάτι 7) Λύκοι: περπατούν γύρω από τη λίμνη, σταματούν μπροστά, κάθονται, τα πουλιά και οι γάτες αλλάζουν θέση, λύκοι περπατούν γύρω από λίμνη, σταματούν μπροστά, κάθονται, οι πάπιες στριφογυρνούν, τις τραβάνε, οι πάπιες πέφτουν κάτω, οι λύκοι χορεύουν έντονα, κάθονται
οι πάπιες πηγαίνουν πίσω με χέρια στο κεφάλι – οι λύκοι παίρνουν τη θέση τους στη λίμνη
Η πάπια, σάστισε από την τρομάρα της, και πήδηξε έξω από τη λίμνη. Ο λύκος άρχισε να την κυνηγάει, την πλησίαζε, και την πλησίαζε, μέχρι που την κατάπιε ολόκληρη!
Για να δούμε λοιπόν τι έχουμε: Η γάτα τρομαγμένη είναι πάνω σε ένα κλαδί. Το πουλί τρομαγμένο είναι πάνω σε άλλο κλαδί, μακριά από το λύκο, αλλά και από τη γάτα. Ο λύκος φέρνει βόλτες γύρω από το δέντρο.
Όλη αυτή την ώρα ο Πέτρος σκεφτόταν πόσο δίκιο είχε ο παππούς. Αλλά τώρα έπρεπε να κάνει κάτι για να σώσει τους φίλους του. Πήγε λοιπόν στην αποθήκη και πήρε ένα σκοινί. Βγήκε έξω, ανέβηκε πάνω στο δέντρο, σε ένα τρίτο κλαδί, μακριά από τη γάτα και το πουλί και... (ενώ λέει τα λόγια ο Πέτρος βγαίνει στη σκηνή και κάθεται πίσω από λίμνη)
Πέτρος: «Πέταξε και κάνε κύκλους γύρω από το κεφάλι του λύκου για να τον ζαλίσεις. Πρόσεχε όμως μην πετάς πολύ χαμηλά για να μην σε πιάσει!»
(κομμάτι 8 .) Τα πουλιά πετούν γύρω από τους λύκους, οι λύκοι τα κοιτούν κουνώντας κεφάλι και χέρια, τα πουλιά πετούν, οι λύκοι στροβιλίζονται, τα πουλιά πετούν, οι λύκοι αργά πέφτουν κάτω ζαλισμένοι
(ενώ συνεχίζει να ακούγεται η μουσική) Το πουλί κατάφερε να ζαλίσει το λύκο. Πιάνει ο Πέτρος το σχοινί, φτιάχνει μια θηλιά, το ρίχνει και... πιάνει το λύκο.
(ενώ συνεχίζει να ακούγεται η μουσική) Πέτρος –λύκος: τραβούν σχοινί, ο λύκος τυλίγεται σε σχοινί, ο λύκος πάει μπροστά και κουνάει απελπισμένα το σκοινί στο οποίο είναι δεμένος
Πω, πω, τι φασαρία είναι αυτή! Έρχονται οι κυνηγοί!
(κομμάτι 9) Κυνηγοί: περνούν σε παρέλαση / κύκλο, κοιτάζουν με κιάλια, παρέλαση, σημαδεύουν, κάνουν κύκλο παρέλαση, κάθονται και σημαδεύουν το λύκο
Πέτρος: «Μη...η, σταματήστε! Δε βλέπετε ότι τον πιάσαμε!»
Μα να, ξύπνησε κι ο παππούς από τη φασαρία. Βγαίνει από το σπίτι και τι να δει: ο λύκος δεμένος με σκοινί, ο Πέτρος στο ένα κλαδί, η γάτα στο άλλο και το πουλί στο τρίτο. Και φυσικά οι κυνηγοί με τα όπλα στο χέρι. (ενώ λέει λόγια βγαίνουν οι παππούδες και στέκονται μπροστά από γάτες)
Παππούς: «Αχ Πέτρο μου και στα ’λεγα! Έλα τώρα να πάμε το λύκο στο χωριό. Έμαθα ότι έχει φτάσει ένα τσίρκο για τα Χριστούγεννα. Μπορεί να τον θέλουν.»
Έτσι όλοι μαζί ξεκίνησαν για το χωριό.
(κομμάτι 10) παρέλαση, (κυνηγοί, γάτες, παππούς, πουλιά, πάπιες, Πέτρος, λύκος) κάθονται όλοι σε αρχικές θέσεις – οι Πέτροι πηγαίνουν στη θέση των λύκων και οι λύκοι στη θέση του Πέτρου μέσα στο σπίτι– πέφτει το σκηνικό Β (το σπίτι μετατρέπεται σε φορτηγό με καρότσα).
(κομμάτι 11 απαλά) Τα παιδιά του χωριού, που πριν δεν μιλούσαν στον Πέτρο, άρχισαν να τον καλοπιάνουν, για να τους δείξει τον λύκο. Ο παππούς μιλούσε με τους εμπόρους του τσίρκου. Η πάπια έκανε βόλτες στην κοιλιά του λύκου.
(ανεβάζουμε ένταση μουσικής) – οι πάπιες κάνουν έναν κύκλο και κάθονται
(μειώνουμε ένταση) Ο Πέτρος κοίταξε τους εμπόρους: τα πρόσωπά τους ήτανε άγρια, φωνάζανε, κάνανε παζάρια. Στα χέρια τους κρατούσανε λεφτά και μαστίγια. Το πουλάκι πέταξε ελεύθερο πάνω από την καρότσα.
(ανεβάζουμε ένταση μουσικής) – τα πουλιά κάνουν έναν κύκλο και κάθονται
(μειώνουμε ένταση) Ο Πέτρος κοίταξε το λύκο: τα μάτια του δεν δείχνανε κακά αλλά τρομαγμένα. Τον φόβιζαν τα παιδιά που χτυπούσανε το αυτοκίνητο, τον φόβιζαν τα μαστίγια και οι ζωέμποροι. Τον φόβιζε όλος αυτός ο κόσμος που τον κορόιδευε τώρα που ήτανε φυλακισμένος και ανήμπορος.
Ο Πέτρος κοιτούσε μια το λύκο και μια τον κόσμο. Μια το λύκο και μια τους εμπόρους. Τότε ήτανε που του φάνηκε πως άκουσε το λύκο να τραγουδάει:
(κομμάτι 12)
Αν δεν ήμουν λύκος
Κι αν δεν έτρωγα γουρούνια κατσικάκια και πουλιά
Ίσως και να είχα μια αγκαλιά
Δε μπορώ τη μοναξιά
Αν δεν ήταν λύκος
Κι αν δεν είχε άγριο βλέμμα, άγρια όψη και φωνή
Ίσως και να ζούσαμε μαζί
Μόνος να μην ήταν στη ζωή
Μα αυτός σκοτώνει όταν πεινάει
Και δε βγάζει κέρδος απ’ αυτό
Ψάξε στους ανθρώπους για το κακό
Μα εγώ σκοτώνω όταν πεινάω
Δεν έφτιαξα τις βόμβες να πουλώ
Ψάξε στους χορτάτους το κακό
Ο Πέτρος είχε πάρει πια την απόφασή του. Άνοιξε την πόρτα της καρότσας και άφησε ελεύθερο τον λύκο. Ο λύκος ξαφνιασμένος, κοντοστάθηκε για λίγο, κοίταξε τον Πέτρο σαν να του έλεγε «σε ευχαριστώ», έδωσε ένα σάλτο και ... χάθηκε στη δύση του ήλιου.
(κομμάτι 13)
Που λέει ο μύθος μια φορά κι έναν καιρό
Πιάσαν το λύκο και τον σέρναν στο παζάρι
Κι εκεί του κρεμάσαν ταμπέλα στο κεφάλι
«Κοιτάξτε τον κακό»
Λέγαν πως είχε άγρια ένστικτα φρικτά
Λέγαν πως έτρωγε τα αθώα τα ζωάκια
Λες και τούτοι τρώγαν μονάχα χορταράκια
Δεν κρίνανε σωστά
Αν θες στον κόσμο να ανθίσει το καλό
Ίσα τον ξένο να μετράς κι ας μοιάζει λύκος
Ο φόβος γεννάει τ΄ άδικο και το μίσος
Και σπέρνει το κακό
(κομμάτι 14) Παρουσίαση – υπόκλιση
ΤΕΛΟΣ
Λίγα περισσότερα στοιχεία για την παράσταση:
ΠΩΣ ΕΠΙΛΕΞΑΜΕ ΤΟ ΕΡΓΟ
Επιλέξαμε την συγκεκριμένη διασκευή (ψάξτε να δείτε το εξαιρετικό βίντεο!) γιατί δουλεύουμε με τα παιδιά πολύ σημαντικές έννοιες όπως: η διαφορετικότητα, τα στερεότυπα, η σχέση με τη φύση.
Τα παιδιά απολαμβάνουν τη σχέση του Πέτρου με τα πουλιά, τις πάπιες, τις γάτες, το λύκο, περπατούν στο δάσος και παίζουν στη λίμνη. Μπαίνουν στη θέση του Πέτρου και βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Μπαίνουν στη θέση του λύκου, βιώνουν τη στοχοποίηση και την αδικία, μαθαίνουν να έχουν ανοιχτά κριτήρια και κριτική σκέψη.
ΔΙΑΝΟΜΗ
Στην παράσταση έχουμε επτά ήρωες, κατά συνέπεια, για να μην έχουμε κομπάρσους και πρωταγωνιστές, κάνουμε την εξής διανομή: τρία παιδιά παίζουν τον κάθε ήρωα ταυτοχρόνως (λένε μαζί λόγια και κάνουν κινήσεις). Στη διανομή δεν χωρίζουμε αγόρια και κορίτσια: μπορούν τα κορίτσια να γίνουν Πέτροι (τις λέμε Πετρούλες) όπως και λύκοι (δηλαδή λύκαινες), όπως και κυνηγοί. Το ίδιο και τα αγόρια μπορούν να γίνουν και γάτες και πουλιά και πάπιες.
ΤΡΟΠΟΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
Στις πρώτες πρόβες παίζουν όλοι όλους τους ρόλους. Μία εβδομάδα μετά αφήνουμε τα παιδιά να επιλέξουν μόνα τους ποιος ρόλος τους ταιριάζει– τους προειδοποιούμε ότι αυτός ο ρόλος θα είναι ο τελικός, για αυτό πρέπει να σκεφτούν καλά τι θα διαλέξουν, και να πάρουν μια υπεύθυνη απόφαση. Τα ίδια τα παιδιά διαλέγουν ακόμη και το κομμάτι της αφήγησης που θέλουν να πουν.
Αναλύουμε την ιστορία και τους στίχους των τραγουδιών, δημιουργούμε καταστάσεις προβληματισμού σχετικά με όσα θέματα θίγονται στους στίχους και την αφήγηση. Θέτουμε ανοιχτές ερωτήσεις: Τι θα έκανες αν ήσουν ο Πέτρος, ο παππούς, πώς αισθάνεται το πουλί / η γάτα / ο λύκος / ο Πέτρος. Πώς κρίνουμε; Κρίνουμε δίκαια; Εάν θέλουμε να κρίνουμε δίκαια ποια θα είναι τα κριτήριά μας; Έχουμε τα ίδια κριτήρια όταν κρίνουμε τον εαυτό μας και τους άλλους; Μπαίνουμε στη θέση του άλλου πριν τον κρίνουμε; Τι συναισθήματα μας προκαλεί η διαφορά; Μας φοβίζει και γιατί; Η ομοιότητα και η διαφορά είναι αντικειμενικές ή σχετικές έννοιες; Είμαστε όμοιοι ‘ως προς’ και διαφορετικοί ‘ως προς’; Πόσο διαφορετικοί είμαστε από όσους πιστεύουμε ότι είμαστε όμοιοι – πόσο όμοιοι είμαστε με όσους πιστεύουμε ότι είμαστε διαφορετικοί; Βάσει ποιων κριτηρίων κρίνουμε την ομοιότητα και τη διαφορά; Είναι αυτά τα κριτήρια απόλυτα; Είναι δοσμένα; Είναι διαχρονικά ή εξαρτώνται από τον ιστορικό μας χωροχρόνο; Παρατηρώντας τη φύση βλέπουμε ομοιότητα ή διαφορά; Πού συναντάμε απόλυτη ομοιότητα; Είναι η ομοιότητα ή η διαφορά κινητήρια δύναμη στην εξέλιξη των ιδεών, της τέχνης, της επιστήμης; Τρία ιστορικά παραδείγματα: Σωκράτης (καινά δαιμόνια), Βαν Γκονγκ, Γαλιλαίος.
ΜΟΥΣΙΚΗ - ΧΟΡΟΣ
Δεν βρήκαμε τη μουσική χωρίς αφήγηση, και έτσι επιλέξαμε για μουσική επένδυση, μουσικές των: Μάνου Χατζηδάκη, Νίκολα Πιοβάνι, Ελένης Καραΐνδρου, Μοντ Πλαγκάλ
Τα τρία τραγούδια είναι πάνω σε μουσική των: Μίκη Θεοδωράκη (νύχτα μαγικιά), Jerry Bock (If I were a rich man), Νότη Μαυρουδή (πρωινό τσιγάρο)
Οι κινήσεις των παιδιών ακολουθούν το ρυθμό, τη μελωδία και την ενορχήστρωση της μουσικής. Μαθαίνουμε στα παιδιά να ακούνε τη μουσική, να παρακολουθούν την πλοκή και την εξέλιξη της μελωδίας, να δονούνται με το ρυθμό της, να διακρίνουν τα όργανα που λειτουργούν ως αφηγητές της πλοκής. Παροτρύνουμε τα παιδιά να αισθανθούν ό,τι ‘λέει’ η μουσική και να κινηθούν στο χώρο ανάλογα. Εντάσσουμε στο χορευτικό ιδέες των ίδιων των παιδιών. Εξηγούμε γιατί επιλέξαμε το κάθε κομμάτι για τον συγκεκομμένο ρόλο. Θα ταίριαζε ή ίδια μουσική σε άλλο ρόλο κι αν όχι γιατί; Αναφερόμαστε σε μη λεκτικές γλώσσες έκφρασης και επικοινωνίας – μουσική, χορός. Η στάση και η κίνηση του σώματος μας δίνουν μηνύματα;
ΣΚΗΝΙΚΟ
Το σκηνικό είναι απλό και το φτιάχνουν τα παιδιά: Μεγάλα δένδρα από χαρτί του μέτρου που συνθέτουν ένα δάσος. Στη μέση ένα σπίτι (από χοντρό χαρτόνι που βρίσκουμε σε όλα τα σούπερ μάρκετ) με ένα κεντρικό παράθυρο που στο περίγραμμά του έχει λαμπάκια χριστουγεννιάτικα. Πάνω στο σπίτι κολλάμε το σκηνικό Β’ (ένα φορτηγό με καρότσα που έχει κάγκελα ακριβώς εκεί που ήτανε το παράθυρο ζωγραφισμένο σε χαρτί του μέτρου από τα παιδιά) όταν μεταφέρουν τον λύκο. Κάτω (μπροστά στο κέντρο) κολλάμε μία λίμνη με νούφαρα από χαρτί του μέτρου.
ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ
Η θέση των ηρώων στο χώρο όταν ανοίγει το σκηνικό: Ο Πέτρος πίσω από το παράθυρο του σπιτιού, μπροστά και έξω από το σπίτι ο παππούς σε ένα παγκάκι, στα πόδια του η γάτα, δεξιά το πουλί, αριστερά η πάπια, πιο δεξιά σε παγκάκι ο λύκος, πιο αριστερά σε παγκάκι ο κυνηγός.
Η θέση των ηρώων στο χώρο κατά τη διάρκεια του έργου (κάθονται οκλαδόν): Ο Πέτρος δεξιά από τη λίμνη, η πάπια μέσα στη λίμνη, το πουλί αριστερά (και όταν έρχεται η γάτα, δεξιά πίσω από τον Πέτρο), η γάτα αριστερά.
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ
Λύκος / λύκαινα: φοράει μαύρο (ή καφέ) κολάν ή χοντρό καλσόν, μαύρη μπλούζα ή κορμάκι, πίσω έχει μια μαύρη ουρά, στο κεφάλι μαύρα αυτιά.
Γάτα: φοράει ροζ κολάν ή χοντρό καλσόν, ροζ μπλούζα ή κορμάκι, πίσω έχει μια ροζ ουρά, στο κεφάλι ροζ αυτιά.
Πάπια: φοράει κίτρινο φόρεμα φουφούλα με κίτρινα ή πορτοκαλί φτερά για ουρά, κίτρινο ή πορτοκαλί καλσόν, στο κεφάλι κίτρινο ή πορτοκαλί καπέλο τζόκεϊ με μάτια δεξιά-αριστερά
Πουλί: φοράει λευκό μακρύ φόρεμα με φτερά που έρχονται ως προέκταση του φορέματος.
Κυνηγός: φοράει πράσινο μπλουζάκι μακρύ από φόδρα με ζωνάρι στη μέση, και σκούρο παντελόνι
Παππούς / γιαγιά: φοράνε κόκκινο μπλουζάκι μακρύ με ζωνάρι στη μέση και σκούρο παντελόνι ή μακριά φούστα.
Πέτρος / Πετρούλα: φοράει άσπρο πουκάμισο, μπλε ή τζιν βερμούδα με τιράντες
Κάνουμε προσχέδια των ρούχων για τους γονείς, δεν τους αγχώνουμε με τα ρούχα, είμαστε ευέλικτοι (π.χ. αντί για μπλουζάκι από φόδρα, μπορεί να φορέσει μπλουζάκι τις μαμάς μακρύ και φαρδύ), αρκεί αν είναι στο χρώμα που θέλουμε, γιατί είναι σημαντική ή χρωματική σύνθεση του σκηνικού.
Ταινία μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων “Peter & the Wolf” / ΠΟΛΩΝΙΑ-ΑΓΓΛΙΑ, Σκηνοθεσία, προσαρμογή σεναρίου: Suzie Templeton - Όσκαρ 2008 για την καλύτερη ταινία μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων
Διασκευή για νήπια - Στίχοι: Μάγδα Παπαδάκη
(Σκοτάδι. Σ’ ένα φωτισμένο παράθυρο κάθονται τρία παιδιά (οι Πέτροι). Ακούγεται ένα τραγούδι)
Νύχτα μαγικιά, με μύρα και γιασεμιά
Μα μικρό παιδί στη γη, μετράει τ’ άστρα και μελαγχολεί
Μια πατρίδα η γη, που γυρνά σκοτεινή
Παίρνει απ’ τους ανθρώπους φως, μόνος μου πες μου πώς να ζήσω πώς
Νύχτα μαγικά, αγκάλιασε τα παιδιά
Κι αν δε μοιάζουν οι μορφές, έχουν τον ίδιο χτύπο οι καρδιές
(Ανάβουν τα φώτα) Χριστούγεννα. Σ’ ένα μικρό σπίτι στο δάσος ζούσε ένα παιδάκι, ο Πέτρος, με τον παππού του. Τα παιδιά του χωριού δεν έπαιζαν μαζί του, γιατί ήτανε λέει... διαφορετικός από αυτούς. Έτσι ο Πέτρος είχε για φίλους τα ζώα. Και πιστέψτε με, περνούσε πολύ ωραία μαζί τους. Όμως να, έρχονται...
(κομμάτι 2) Πέτροι: περπατούν ανακατεμένοι, στέκονται μπροστά και περνούν κάτω από γέφυρα, ο μεσαίος κρατάει τους 2 που τυλίγονται, χορεύουν βαλς εναλλάξ, περπατούν στη λίμνη (αλλά ‘γύρω-γύρω όλοι’), χτυπούν χέρια (αλλά ‘περνά-περνά η μέλισσα), κάθονται αργά
(κομμάτι 3) Πουλιά: πετούν κουνώντας τα φτερά τους, στέκονται μπροστά: δεξιά-αριστερά-στροφές, πιάνουν χέρια και ανοιγοκλείνουν φτερά, δεξιά-αριστερά-στροφές, πετούν γύρω από κύκλο, στέκονται μπροστά δεξιά-αριστερά-στροφές, κάθονται αργά κλείνοντας τα φτερά.
(κομμάτι 4) Πάπιες: περπατούν αλλά ‘πιγκουίνοι’, σταματούν απότομα, περπατούν, κύκλο πάνω στη λίμνη, κάθονται και κουνάνε χέρια σαν να κολυμπούν
Πουλί: «Τι πουλί είσαι εσύ που δεν πετάς!»
Πάπια: «Τι πουλί είσαι εσύ που δεν κολυμπάς!»
(κομμάτι 5) Γάτες: περπατούν σαγηνευτικά, κάνουν κύκλο στη λίμνη, στροφές μπροστά, περπατούν αλλά χαβανέζες, στροφές, απειλούν πουλιά, φεύγουν τα πουλιά, κάθονται στη θέση τους.
(κομμάτι 6) Παππούς: περπατάει χορεύοντας με χέρια πίσω στη μέση, στέκεται και ψάχνει, χορεύει, ψάχνει, χορεύει, σταματάει (παύση στη μουσική)
Παππούς: «Τι κάνετε εδώ; Αν έρθει ένας λύκος, τι θα γίνει;»
Πέτρος: «Μα δεν υπάρχουν λύκοι!»
Παππούς: «Τι λες τώρα παιδί μου! Άκου κι εμένα που έχω ζήσει τόσα χρόνια!»
(συνεχίζουμε μουσική) ο παππούς πιάνει τον Πέτρο αγκαζέ και τον πάει στο σπίτι
Ο παππούς πήρε τον Πέτρο στο σπίτι. Όμως ο Πέτρος δεν είχε πεισθεί πως υπάρχουν λύκοι κι έτσι μόλις κοιμήθηκε ο παππούς, ήταν έτοιμος να βγει πάλι έξω. Αλλά, όπως έβγαινε από το φράχτη, τι να δει! Ένας τεράστιος λύκος!
(κομμάτι 7) Λύκοι: περπατούν γύρω από τη λίμνη, σταματούν μπροστά, κάθονται, τα πουλιά και οι γάτες αλλάζουν θέση, λύκοι περπατούν γύρω από λίμνη, σταματούν μπροστά, κάθονται, οι πάπιες στριφογυρνούν, τις τραβάνε, οι πάπιες πέφτουν κάτω, οι λύκοι χορεύουν έντονα, κάθονται
οι πάπιες πηγαίνουν πίσω με χέρια στο κεφάλι – οι λύκοι παίρνουν τη θέση τους στη λίμνη
Η πάπια, σάστισε από την τρομάρα της, και πήδηξε έξω από τη λίμνη. Ο λύκος άρχισε να την κυνηγάει, την πλησίαζε, και την πλησίαζε, μέχρι που την κατάπιε ολόκληρη!
Για να δούμε λοιπόν τι έχουμε: Η γάτα τρομαγμένη είναι πάνω σε ένα κλαδί. Το πουλί τρομαγμένο είναι πάνω σε άλλο κλαδί, μακριά από το λύκο, αλλά και από τη γάτα. Ο λύκος φέρνει βόλτες γύρω από το δέντρο.
Όλη αυτή την ώρα ο Πέτρος σκεφτόταν πόσο δίκιο είχε ο παππούς. Αλλά τώρα έπρεπε να κάνει κάτι για να σώσει τους φίλους του. Πήγε λοιπόν στην αποθήκη και πήρε ένα σκοινί. Βγήκε έξω, ανέβηκε πάνω στο δέντρο, σε ένα τρίτο κλαδί, μακριά από τη γάτα και το πουλί και... (ενώ λέει τα λόγια ο Πέτρος βγαίνει στη σκηνή και κάθεται πίσω από λίμνη)
Πέτρος: «Πέταξε και κάνε κύκλους γύρω από το κεφάλι του λύκου για να τον ζαλίσεις. Πρόσεχε όμως μην πετάς πολύ χαμηλά για να μην σε πιάσει!»
(κομμάτι 8 .) Τα πουλιά πετούν γύρω από τους λύκους, οι λύκοι τα κοιτούν κουνώντας κεφάλι και χέρια, τα πουλιά πετούν, οι λύκοι στροβιλίζονται, τα πουλιά πετούν, οι λύκοι αργά πέφτουν κάτω ζαλισμένοι
(ενώ συνεχίζει να ακούγεται η μουσική) Το πουλί κατάφερε να ζαλίσει το λύκο. Πιάνει ο Πέτρος το σχοινί, φτιάχνει μια θηλιά, το ρίχνει και... πιάνει το λύκο.
(ενώ συνεχίζει να ακούγεται η μουσική) Πέτρος –λύκος: τραβούν σχοινί, ο λύκος τυλίγεται σε σχοινί, ο λύκος πάει μπροστά και κουνάει απελπισμένα το σκοινί στο οποίο είναι δεμένος
Πω, πω, τι φασαρία είναι αυτή! Έρχονται οι κυνηγοί!
(κομμάτι 9) Κυνηγοί: περνούν σε παρέλαση / κύκλο, κοιτάζουν με κιάλια, παρέλαση, σημαδεύουν, κάνουν κύκλο παρέλαση, κάθονται και σημαδεύουν το λύκο
Πέτρος: «Μη...η, σταματήστε! Δε βλέπετε ότι τον πιάσαμε!»
Μα να, ξύπνησε κι ο παππούς από τη φασαρία. Βγαίνει από το σπίτι και τι να δει: ο λύκος δεμένος με σκοινί, ο Πέτρος στο ένα κλαδί, η γάτα στο άλλο και το πουλί στο τρίτο. Και φυσικά οι κυνηγοί με τα όπλα στο χέρι. (ενώ λέει λόγια βγαίνουν οι παππούδες και στέκονται μπροστά από γάτες)
Παππούς: «Αχ Πέτρο μου και στα ’λεγα! Έλα τώρα να πάμε το λύκο στο χωριό. Έμαθα ότι έχει φτάσει ένα τσίρκο για τα Χριστούγεννα. Μπορεί να τον θέλουν.»
Έτσι όλοι μαζί ξεκίνησαν για το χωριό.
(κομμάτι 10) παρέλαση, (κυνηγοί, γάτες, παππούς, πουλιά, πάπιες, Πέτρος, λύκος) κάθονται όλοι σε αρχικές θέσεις – οι Πέτροι πηγαίνουν στη θέση των λύκων και οι λύκοι στη θέση του Πέτρου μέσα στο σπίτι– πέφτει το σκηνικό Β (το σπίτι μετατρέπεται σε φορτηγό με καρότσα).
(κομμάτι 11 απαλά) Τα παιδιά του χωριού, που πριν δεν μιλούσαν στον Πέτρο, άρχισαν να τον καλοπιάνουν, για να τους δείξει τον λύκο. Ο παππούς μιλούσε με τους εμπόρους του τσίρκου. Η πάπια έκανε βόλτες στην κοιλιά του λύκου.
(ανεβάζουμε ένταση μουσικής) – οι πάπιες κάνουν έναν κύκλο και κάθονται
(μειώνουμε ένταση) Ο Πέτρος κοίταξε τους εμπόρους: τα πρόσωπά τους ήτανε άγρια, φωνάζανε, κάνανε παζάρια. Στα χέρια τους κρατούσανε λεφτά και μαστίγια. Το πουλάκι πέταξε ελεύθερο πάνω από την καρότσα.
(ανεβάζουμε ένταση μουσικής) – τα πουλιά κάνουν έναν κύκλο και κάθονται
(μειώνουμε ένταση) Ο Πέτρος κοίταξε το λύκο: τα μάτια του δεν δείχνανε κακά αλλά τρομαγμένα. Τον φόβιζαν τα παιδιά που χτυπούσανε το αυτοκίνητο, τον φόβιζαν τα μαστίγια και οι ζωέμποροι. Τον φόβιζε όλος αυτός ο κόσμος που τον κορόιδευε τώρα που ήτανε φυλακισμένος και ανήμπορος.
Ο Πέτρος κοιτούσε μια το λύκο και μια τον κόσμο. Μια το λύκο και μια τους εμπόρους. Τότε ήτανε που του φάνηκε πως άκουσε το λύκο να τραγουδάει:
(κομμάτι 12)
Αν δεν ήμουν λύκος
Κι αν δεν έτρωγα γουρούνια κατσικάκια και πουλιά
Ίσως και να είχα μια αγκαλιά
Δε μπορώ τη μοναξιά
Αν δεν ήταν λύκος
Κι αν δεν είχε άγριο βλέμμα, άγρια όψη και φωνή
Ίσως και να ζούσαμε μαζί
Μόνος να μην ήταν στη ζωή
Μα αυτός σκοτώνει όταν πεινάει
Και δε βγάζει κέρδος απ’ αυτό
Ψάξε στους ανθρώπους για το κακό
Μα εγώ σκοτώνω όταν πεινάω
Δεν έφτιαξα τις βόμβες να πουλώ
Ψάξε στους χορτάτους το κακό
Ο Πέτρος είχε πάρει πια την απόφασή του. Άνοιξε την πόρτα της καρότσας και άφησε ελεύθερο τον λύκο. Ο λύκος ξαφνιασμένος, κοντοστάθηκε για λίγο, κοίταξε τον Πέτρο σαν να του έλεγε «σε ευχαριστώ», έδωσε ένα σάλτο και ... χάθηκε στη δύση του ήλιου.
(κομμάτι 13)
Που λέει ο μύθος μια φορά κι έναν καιρό
Πιάσαν το λύκο και τον σέρναν στο παζάρι
Κι εκεί του κρεμάσαν ταμπέλα στο κεφάλι
«Κοιτάξτε τον κακό»
Λέγαν πως είχε άγρια ένστικτα φρικτά
Λέγαν πως έτρωγε τα αθώα τα ζωάκια
Λες και τούτοι τρώγαν μονάχα χορταράκια
Δεν κρίνανε σωστά
Αν θες στον κόσμο να ανθίσει το καλό
Ίσα τον ξένο να μετράς κι ας μοιάζει λύκος
Ο φόβος γεννάει τ΄ άδικο και το μίσος
Και σπέρνει το κακό
(κομμάτι 14) Παρουσίαση – υπόκλιση
ΤΕΛΟΣ
Λίγα περισσότερα στοιχεία για την παράσταση:
ΠΩΣ ΕΠΙΛΕΞΑΜΕ ΤΟ ΕΡΓΟ
Επιλέξαμε την συγκεκριμένη διασκευή (ψάξτε να δείτε το εξαιρετικό βίντεο!) γιατί δουλεύουμε με τα παιδιά πολύ σημαντικές έννοιες όπως: η διαφορετικότητα, τα στερεότυπα, η σχέση με τη φύση.
Τα παιδιά απολαμβάνουν τη σχέση του Πέτρου με τα πουλιά, τις πάπιες, τις γάτες, το λύκο, περπατούν στο δάσος και παίζουν στη λίμνη. Μπαίνουν στη θέση του Πέτρου και βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Μπαίνουν στη θέση του λύκου, βιώνουν τη στοχοποίηση και την αδικία, μαθαίνουν να έχουν ανοιχτά κριτήρια και κριτική σκέψη.
ΔΙΑΝΟΜΗ
Στην παράσταση έχουμε επτά ήρωες, κατά συνέπεια, για να μην έχουμε κομπάρσους και πρωταγωνιστές, κάνουμε την εξής διανομή: τρία παιδιά παίζουν τον κάθε ήρωα ταυτοχρόνως (λένε μαζί λόγια και κάνουν κινήσεις). Στη διανομή δεν χωρίζουμε αγόρια και κορίτσια: μπορούν τα κορίτσια να γίνουν Πέτροι (τις λέμε Πετρούλες) όπως και λύκοι (δηλαδή λύκαινες), όπως και κυνηγοί. Το ίδιο και τα αγόρια μπορούν να γίνουν και γάτες και πουλιά και πάπιες.
ΤΡΟΠΟΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
Στις πρώτες πρόβες παίζουν όλοι όλους τους ρόλους. Μία εβδομάδα μετά αφήνουμε τα παιδιά να επιλέξουν μόνα τους ποιος ρόλος τους ταιριάζει– τους προειδοποιούμε ότι αυτός ο ρόλος θα είναι ο τελικός, για αυτό πρέπει να σκεφτούν καλά τι θα διαλέξουν, και να πάρουν μια υπεύθυνη απόφαση. Τα ίδια τα παιδιά διαλέγουν ακόμη και το κομμάτι της αφήγησης που θέλουν να πουν.
Αναλύουμε την ιστορία και τους στίχους των τραγουδιών, δημιουργούμε καταστάσεις προβληματισμού σχετικά με όσα θέματα θίγονται στους στίχους και την αφήγηση. Θέτουμε ανοιχτές ερωτήσεις: Τι θα έκανες αν ήσουν ο Πέτρος, ο παππούς, πώς αισθάνεται το πουλί / η γάτα / ο λύκος / ο Πέτρος. Πώς κρίνουμε; Κρίνουμε δίκαια; Εάν θέλουμε να κρίνουμε δίκαια ποια θα είναι τα κριτήριά μας; Έχουμε τα ίδια κριτήρια όταν κρίνουμε τον εαυτό μας και τους άλλους; Μπαίνουμε στη θέση του άλλου πριν τον κρίνουμε; Τι συναισθήματα μας προκαλεί η διαφορά; Μας φοβίζει και γιατί; Η ομοιότητα και η διαφορά είναι αντικειμενικές ή σχετικές έννοιες; Είμαστε όμοιοι ‘ως προς’ και διαφορετικοί ‘ως προς’; Πόσο διαφορετικοί είμαστε από όσους πιστεύουμε ότι είμαστε όμοιοι – πόσο όμοιοι είμαστε με όσους πιστεύουμε ότι είμαστε διαφορετικοί; Βάσει ποιων κριτηρίων κρίνουμε την ομοιότητα και τη διαφορά; Είναι αυτά τα κριτήρια απόλυτα; Είναι δοσμένα; Είναι διαχρονικά ή εξαρτώνται από τον ιστορικό μας χωροχρόνο; Παρατηρώντας τη φύση βλέπουμε ομοιότητα ή διαφορά; Πού συναντάμε απόλυτη ομοιότητα; Είναι η ομοιότητα ή η διαφορά κινητήρια δύναμη στην εξέλιξη των ιδεών, της τέχνης, της επιστήμης; Τρία ιστορικά παραδείγματα: Σωκράτης (καινά δαιμόνια), Βαν Γκονγκ, Γαλιλαίος.
ΜΟΥΣΙΚΗ - ΧΟΡΟΣ
Δεν βρήκαμε τη μουσική χωρίς αφήγηση, και έτσι επιλέξαμε για μουσική επένδυση, μουσικές των: Μάνου Χατζηδάκη, Νίκολα Πιοβάνι, Ελένης Καραΐνδρου, Μοντ Πλαγκάλ
Τα τρία τραγούδια είναι πάνω σε μουσική των: Μίκη Θεοδωράκη (νύχτα μαγικιά), Jerry Bock (If I were a rich man), Νότη Μαυρουδή (πρωινό τσιγάρο)
Οι κινήσεις των παιδιών ακολουθούν το ρυθμό, τη μελωδία και την ενορχήστρωση της μουσικής. Μαθαίνουμε στα παιδιά να ακούνε τη μουσική, να παρακολουθούν την πλοκή και την εξέλιξη της μελωδίας, να δονούνται με το ρυθμό της, να διακρίνουν τα όργανα που λειτουργούν ως αφηγητές της πλοκής. Παροτρύνουμε τα παιδιά να αισθανθούν ό,τι ‘λέει’ η μουσική και να κινηθούν στο χώρο ανάλογα. Εντάσσουμε στο χορευτικό ιδέες των ίδιων των παιδιών. Εξηγούμε γιατί επιλέξαμε το κάθε κομμάτι για τον συγκεκομμένο ρόλο. Θα ταίριαζε ή ίδια μουσική σε άλλο ρόλο κι αν όχι γιατί; Αναφερόμαστε σε μη λεκτικές γλώσσες έκφρασης και επικοινωνίας – μουσική, χορός. Η στάση και η κίνηση του σώματος μας δίνουν μηνύματα;
ΣΚΗΝΙΚΟ
Το σκηνικό είναι απλό και το φτιάχνουν τα παιδιά: Μεγάλα δένδρα από χαρτί του μέτρου που συνθέτουν ένα δάσος. Στη μέση ένα σπίτι (από χοντρό χαρτόνι που βρίσκουμε σε όλα τα σούπερ μάρκετ) με ένα κεντρικό παράθυρο που στο περίγραμμά του έχει λαμπάκια χριστουγεννιάτικα. Πάνω στο σπίτι κολλάμε το σκηνικό Β’ (ένα φορτηγό με καρότσα που έχει κάγκελα ακριβώς εκεί που ήτανε το παράθυρο ζωγραφισμένο σε χαρτί του μέτρου από τα παιδιά) όταν μεταφέρουν τον λύκο. Κάτω (μπροστά στο κέντρο) κολλάμε μία λίμνη με νούφαρα από χαρτί του μέτρου.
ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ
Η θέση των ηρώων στο χώρο όταν ανοίγει το σκηνικό: Ο Πέτρος πίσω από το παράθυρο του σπιτιού, μπροστά και έξω από το σπίτι ο παππούς σε ένα παγκάκι, στα πόδια του η γάτα, δεξιά το πουλί, αριστερά η πάπια, πιο δεξιά σε παγκάκι ο λύκος, πιο αριστερά σε παγκάκι ο κυνηγός.
Η θέση των ηρώων στο χώρο κατά τη διάρκεια του έργου (κάθονται οκλαδόν): Ο Πέτρος δεξιά από τη λίμνη, η πάπια μέσα στη λίμνη, το πουλί αριστερά (και όταν έρχεται η γάτα, δεξιά πίσω από τον Πέτρο), η γάτα αριστερά.
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ
Λύκος / λύκαινα: φοράει μαύρο (ή καφέ) κολάν ή χοντρό καλσόν, μαύρη μπλούζα ή κορμάκι, πίσω έχει μια μαύρη ουρά, στο κεφάλι μαύρα αυτιά.
Γάτα: φοράει ροζ κολάν ή χοντρό καλσόν, ροζ μπλούζα ή κορμάκι, πίσω έχει μια ροζ ουρά, στο κεφάλι ροζ αυτιά.
Πάπια: φοράει κίτρινο φόρεμα φουφούλα με κίτρινα ή πορτοκαλί φτερά για ουρά, κίτρινο ή πορτοκαλί καλσόν, στο κεφάλι κίτρινο ή πορτοκαλί καπέλο τζόκεϊ με μάτια δεξιά-αριστερά
Πουλί: φοράει λευκό μακρύ φόρεμα με φτερά που έρχονται ως προέκταση του φορέματος.
Κυνηγός: φοράει πράσινο μπλουζάκι μακρύ από φόδρα με ζωνάρι στη μέση, και σκούρο παντελόνι
Παππούς / γιαγιά: φοράνε κόκκινο μπλουζάκι μακρύ με ζωνάρι στη μέση και σκούρο παντελόνι ή μακριά φούστα.
Πέτρος / Πετρούλα: φοράει άσπρο πουκάμισο, μπλε ή τζιν βερμούδα με τιράντες
Κάνουμε προσχέδια των ρούχων για τους γονείς, δεν τους αγχώνουμε με τα ρούχα, είμαστε ευέλικτοι (π.χ. αντί για μπλουζάκι από φόδρα, μπορεί να φορέσει μπλουζάκι τις μαμάς μακρύ και φαρδύ), αρκεί αν είναι στο χρώμα που θέλουμε, γιατί είναι σημαντική ή χρωματική σύνθεση του σκηνικού.
«Φρικαντέλα»
"ΦΡΙΚΑΝΤΕΛΑ, Η ΜΑΓΙΣΣΑ ΠΟΥ ΜΙΣΟΥΣΕ ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ"
Συγγραφέας: ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΤΡΙΒΙΖΑΣ
Διασκευή για νήπια: Μάγδα Παπαδάκη
Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, ζούσε μια στριφνή, φοβερή και τρομερή, κακή κι ανάποδη μάγισσα που τη λέγανε Φρικαντέλα.
- Σκέτη φρίκη δηλαδή!
Και πού να ακούσετε και το καλύτερο! Η Φρικαντέλα δεν ήταν μία… δεν ήταν δύο… αλλά τρεις! Τρεις; Ναι, τρεις! Τρίδυμες! Οι τρεις Φρικαντέλες!
- Όπως λέμε οι τρεις Χάριτες;
Καμία σχέση! Να, όπως λέμε: τρίτωσε το κακό! Τρεις και η κακή σου μέρα! Ένα τέτοιο πράγμα! Όπως θα έχετε ήδη φανταστεί οι αδελφές Φρικαντέλες ζούσανε σε ένα σκοτεινό, μαύρο κι άραχνο κάστρο, στην άκρη ενός γκρεμού!
Οι αδελφές Φρικαντέλες ήτανε τόσο κακές που μισούνε ό,τι καλό υπάρχει στη γη. Μισούσανε την αγάπη, τη χαρά, το γέλιο, την ελπίδα, τα όνειρα, την τέχνη, τη φαντασία… Τόσο πολύ μισούσαν το καλό που στο σπίτι τους δεν είχαν μπουκαλάκια. Είχαν μόνο μπουκακάκια! Ακόμη και τον καφέ τους δεν τον έπιναν με καλαμάκια αλλά με κακαμάκια! Και βέβαια δεν χόρευαν ποτέ καλαματιανό! Χόρευαν μόνο κακαματιανό! Φυσικά και δεν έτρωγαν ποτέ καλαμαράκια! Έτρωγαν μόνο κακαμαράκια!
Στις αδελφές Φρικαντέλες δεν άρεσαν τα παραμύθια με καλό τέλος αλλά μόνο εκείνα που είχαν κακό τέλος. Κάθε φορά που διάβαζαν λοιπόν ένα παραμύθι που έγραφε στο τέλος: «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», έσκιζαν τη σελίδα και την αντικαθιστούσαν με μία άλλη που έγραφε: «έζησαν αυτοί κακά κι εμείς χειρότερα!» Μα πιο πολύ απ’ όλα οι αδελφές Φρικαντέλες μισούσαν τα κάλαντα!
- Όμως, σε πείσμα του κακού, εμείς θα πάμε να τους τα πούμε!
- Σταματήστε! Α, εσείς δεν καταλαβαίνετε από λόγια! Ε, να λοιπόν:
" Άμπρα κατάμπρα μου!
Σας κάνω αγελάδες του χαμού! "
- Ω, αυτές οι υπέροχες φωνές θα με τρελάνουν! Αν δεν κουνήσω το ραβδάκι μου εγώ, δεν θα δούμε μαύρη μέρα μες το κάστρο αυτό!
" Άμπρα κατάμπρα μπε!
Σας κάνω κατσικάκια στον ρεντέ! "
- Αδελφή Φρικαντέλα τα έκανες ακόμη καλύτερα! Αν δεν αναλάβω εγώ, δε σωζόμαστε απ’ το καλό!
" Άμπρα κατάμπρα πα!
Σας κάνω εγώ παπιά! "
- Σιγά την έξυπνη! Νομίζεις πως μας έσωσες; Στην οικογένεια θαρρώ, η μόνη έξυπνη είμαι εγώ!
" Άμπρα κατάμπρα γάβου!
Μαύρα σκυλάκια του πελάγου!"
- Όλο και καλύτερα γίνονται!
- Δεν έχουμε άλλη λύση!
- Σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι;
- Όχι, εγώ σκέφτομαι κάτι ακόμη χειρότερο!
- Όχι, εγώ σκέφτομαι το χειρότερο απ’ όλα!
Να τους ΚΛΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ!
" Άμπρα κατάμπρα σαν γουρούνι στο σακί
κάθε φωνή μες το μπαλόνι να κρυφτεί! "
Έτσι οι αδελφές Φρικαντέλες έκλεψαν τις Φωνές των παιδιών και τις έχωσαν μέσα σε μπαλόνια. Όμως τα παιδιά μας που ήταν πολύ θαρραλέα και … ατρόμητα (!) αποφάσισαν να μπούνε μέσα στο κάστρο και να πάρουν πίσω τις φωνές τους.
Μόλις λοιπόν νύχτωσε για τα καλά και οι αδελφές Φρικαντέλες έπεσαν να κοιμηθούν, τα παιδιά άρχισαν να σκαρφαλώνουν στο μαύρο κι άραχνο κάστρο.
Και νάτοι! Τα κατάφεραν! Μπήκανε μέσα στο κάστρο! Μπροστά τους ένας μακρύς, σκοτεινός διάδρομος με πέντε πόρτες. Ανοίγουν την πρώτη πόρτα και τι να δουν; Ήταν ένα μεγάλο, άσπρο, κατάλευκο δωμάτιο. Οι αδελφές Φρικαντέλες είχαν φυλακίσει εκεί τις Χιονούλες! Τα παιδία, χωρίς να το σκεφτούν στιγμή, μπήκανε μέσα και τις ελευθέρωσαν. Τότε οι Χιονούλες σκορπίστηκαν στον ουρανό και άρχισαν να χιονίζουν!
Τα παιδιά μπαίνουν στο διπλανό δωμάτιο και τι να δουν; Ήταν ένα μεγάλο, πράσινο, καταπράσινο δωμάτιο. Οι αδελφές Φρικαντέλες είχαν φυλακίσει εκεί τα Έλατα! Τα παιδία ελευθέρωσαν και τα Έλατα, κι εκείνα έτρεξαν στο δάσος και άρχισαν να … φυτρώνουν!
Τα παιδιά ανοίγουν την Τρίτη πόρτα και ένα χρυσό φως βγαίνει από το δωμάτιο. Οι αδελφές Φρικαντέλες είχαν φυλακίσει εκεί τα Αστέρια! Ελευθέρωσαν και τα Αστέρια, κι εκείνα έκαναν τη νύχτα μέρα!
Ανοίγουν τα παιδιά την τέταρτη πόρτα και βλέπουν μπροστά τους μαζεμένα κι αλυσοδεμένα τα Δώρα! Μπαίνουν λοιπόν στο δωμάτιο και σπάνε τις αλυσίδες. Τότε τα Δώρα βγάζουν πόδια και … όπου φύγει φύγει!
Έ, τώρα πια είχε μείνει μόνο μια πόρτα! Την ανοίγουν και τι να δουν! Ήταν ένα μαύρο δωμάτιο με… νυχτερίδες κι αράχνες γλυκιά μου! Οι αδελφές Φρικαντέλες ροχάλιζαν σε μια γωνιά, τα μπαλόνια κρέμονταν από το ταβάνι και τα τρία μαγικά ραβδιά χοροπηδούσαν στο πάτωμα! Όσο πιο αθόρυβα μπορούσαν τα παιδιά παίρνουν τα μπαλόνια, παίρνουν και τα ραβδιά και…
- Ποιος τόλμησε να με ξυπνήσει κι έβλεπα έναν ωραίο εφιάλτη;
- Α, εσείς είσαστε πάλι καλόπαιδα! Τώρα θα σας δείξω εγώ!
- Ας τους επάνω μου αδελφή! Μα πού είναι το ραβδί μου;
- Φρικαντέλα πες αλεύρι! Το ραβδί σου σε γυρεύει!
- Δώστε μας πίσω τα ραβδιά μας!
- Όχι, δε σας τα δίνουμε!
- Δώστε τα αλλιώς θα σας κάνουμε …
- Πάει η δύναμή σας πάει, κι ό,τι φεύγει δε γυρνάει! Εκτός εάν καθίσετε να ακούσετε τα κάλαντα!
- Αυτό ποτέ!
- Ποτέ μη λες ποτέ!
- ΠΟΤΕ!
- Ε, καλά λοιπόν! Θα τα ρίξουμε στη θάλασσα να τα πάρουν οι νεράιδες των βυθών!
- Μη, μη, μη μας το κάνετε αυτό! Πέστε μας τα κάλαντα να περάσει και ετούτο το καλό!
Μόλις όμως οι αδελφές Φρικαντέλες άκουσαν τα κάλαντα… έγινε κάτι μαγικό! Άλλαξαν! Έγιναν καλές! Ναι, καλά ακούσατε! Καλές! Κι από τότε εξαφάνισαν τα Κακάβρυτα και στη θέση τους έχτισαν τα Καλάβρυτα! Και έπαψαν να λένε κακαμπούρια. Έλεγαν μόνο καλαμπούρια.
Έφτασαν μάλιστα και σε υπερβολές! Έπαψαν να πίνουν κακάο και έπιναν καλάο! Ήταν ένα νέο ρόφημα που το κατασκεύαζαν μόνο αυτές και το κερνούσαν στα παιδιά όταν τους έλεγαν τα κάλαντα!
Και φυσικά τους άρεσαν τα παραμύθια με καλό τέλος. Κι από τότε … έζησαν αυτές καλά κι εμείς… καλύτερα!
Συγγραφέας: ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΤΡΙΒΙΖΑΣ
Διασκευή για νήπια: Μάγδα Παπαδάκη
Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, ζούσε μια στριφνή, φοβερή και τρομερή, κακή κι ανάποδη μάγισσα που τη λέγανε Φρικαντέλα.
- Σκέτη φρίκη δηλαδή!
Και πού να ακούσετε και το καλύτερο! Η Φρικαντέλα δεν ήταν μία… δεν ήταν δύο… αλλά τρεις! Τρεις; Ναι, τρεις! Τρίδυμες! Οι τρεις Φρικαντέλες!
- Όπως λέμε οι τρεις Χάριτες;
Καμία σχέση! Να, όπως λέμε: τρίτωσε το κακό! Τρεις και η κακή σου μέρα! Ένα τέτοιο πράγμα! Όπως θα έχετε ήδη φανταστεί οι αδελφές Φρικαντέλες ζούσανε σε ένα σκοτεινό, μαύρο κι άραχνο κάστρο, στην άκρη ενός γκρεμού!
Οι αδελφές Φρικαντέλες ήτανε τόσο κακές που μισούνε ό,τι καλό υπάρχει στη γη. Μισούσανε την αγάπη, τη χαρά, το γέλιο, την ελπίδα, τα όνειρα, την τέχνη, τη φαντασία… Τόσο πολύ μισούσαν το καλό που στο σπίτι τους δεν είχαν μπουκαλάκια. Είχαν μόνο μπουκακάκια! Ακόμη και τον καφέ τους δεν τον έπιναν με καλαμάκια αλλά με κακαμάκια! Και βέβαια δεν χόρευαν ποτέ καλαματιανό! Χόρευαν μόνο κακαματιανό! Φυσικά και δεν έτρωγαν ποτέ καλαμαράκια! Έτρωγαν μόνο κακαμαράκια!
Στις αδελφές Φρικαντέλες δεν άρεσαν τα παραμύθια με καλό τέλος αλλά μόνο εκείνα που είχαν κακό τέλος. Κάθε φορά που διάβαζαν λοιπόν ένα παραμύθι που έγραφε στο τέλος: «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», έσκιζαν τη σελίδα και την αντικαθιστούσαν με μία άλλη που έγραφε: «έζησαν αυτοί κακά κι εμείς χειρότερα!» Μα πιο πολύ απ’ όλα οι αδελφές Φρικαντέλες μισούσαν τα κάλαντα!
- Όμως, σε πείσμα του κακού, εμείς θα πάμε να τους τα πούμε!
- Σταματήστε! Α, εσείς δεν καταλαβαίνετε από λόγια! Ε, να λοιπόν:
" Άμπρα κατάμπρα μου!
Σας κάνω αγελάδες του χαμού! "
- Ω, αυτές οι υπέροχες φωνές θα με τρελάνουν! Αν δεν κουνήσω το ραβδάκι μου εγώ, δεν θα δούμε μαύρη μέρα μες το κάστρο αυτό!
" Άμπρα κατάμπρα μπε!
Σας κάνω κατσικάκια στον ρεντέ! "
- Αδελφή Φρικαντέλα τα έκανες ακόμη καλύτερα! Αν δεν αναλάβω εγώ, δε σωζόμαστε απ’ το καλό!
" Άμπρα κατάμπρα πα!
Σας κάνω εγώ παπιά! "
- Σιγά την έξυπνη! Νομίζεις πως μας έσωσες; Στην οικογένεια θαρρώ, η μόνη έξυπνη είμαι εγώ!
" Άμπρα κατάμπρα γάβου!
Μαύρα σκυλάκια του πελάγου!"
- Όλο και καλύτερα γίνονται!
- Δεν έχουμε άλλη λύση!
- Σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι;
- Όχι, εγώ σκέφτομαι κάτι ακόμη χειρότερο!
- Όχι, εγώ σκέφτομαι το χειρότερο απ’ όλα!
Να τους ΚΛΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ!
" Άμπρα κατάμπρα σαν γουρούνι στο σακί
κάθε φωνή μες το μπαλόνι να κρυφτεί! "
Έτσι οι αδελφές Φρικαντέλες έκλεψαν τις Φωνές των παιδιών και τις έχωσαν μέσα σε μπαλόνια. Όμως τα παιδιά μας που ήταν πολύ θαρραλέα και … ατρόμητα (!) αποφάσισαν να μπούνε μέσα στο κάστρο και να πάρουν πίσω τις φωνές τους.
Μόλις λοιπόν νύχτωσε για τα καλά και οι αδελφές Φρικαντέλες έπεσαν να κοιμηθούν, τα παιδιά άρχισαν να σκαρφαλώνουν στο μαύρο κι άραχνο κάστρο.
Και νάτοι! Τα κατάφεραν! Μπήκανε μέσα στο κάστρο! Μπροστά τους ένας μακρύς, σκοτεινός διάδρομος με πέντε πόρτες. Ανοίγουν την πρώτη πόρτα και τι να δουν; Ήταν ένα μεγάλο, άσπρο, κατάλευκο δωμάτιο. Οι αδελφές Φρικαντέλες είχαν φυλακίσει εκεί τις Χιονούλες! Τα παιδία, χωρίς να το σκεφτούν στιγμή, μπήκανε μέσα και τις ελευθέρωσαν. Τότε οι Χιονούλες σκορπίστηκαν στον ουρανό και άρχισαν να χιονίζουν!
Τα παιδιά μπαίνουν στο διπλανό δωμάτιο και τι να δουν; Ήταν ένα μεγάλο, πράσινο, καταπράσινο δωμάτιο. Οι αδελφές Φρικαντέλες είχαν φυλακίσει εκεί τα Έλατα! Τα παιδία ελευθέρωσαν και τα Έλατα, κι εκείνα έτρεξαν στο δάσος και άρχισαν να … φυτρώνουν!
Τα παιδιά ανοίγουν την Τρίτη πόρτα και ένα χρυσό φως βγαίνει από το δωμάτιο. Οι αδελφές Φρικαντέλες είχαν φυλακίσει εκεί τα Αστέρια! Ελευθέρωσαν και τα Αστέρια, κι εκείνα έκαναν τη νύχτα μέρα!
Ανοίγουν τα παιδιά την τέταρτη πόρτα και βλέπουν μπροστά τους μαζεμένα κι αλυσοδεμένα τα Δώρα! Μπαίνουν λοιπόν στο δωμάτιο και σπάνε τις αλυσίδες. Τότε τα Δώρα βγάζουν πόδια και … όπου φύγει φύγει!
Έ, τώρα πια είχε μείνει μόνο μια πόρτα! Την ανοίγουν και τι να δουν! Ήταν ένα μαύρο δωμάτιο με… νυχτερίδες κι αράχνες γλυκιά μου! Οι αδελφές Φρικαντέλες ροχάλιζαν σε μια γωνιά, τα μπαλόνια κρέμονταν από το ταβάνι και τα τρία μαγικά ραβδιά χοροπηδούσαν στο πάτωμα! Όσο πιο αθόρυβα μπορούσαν τα παιδιά παίρνουν τα μπαλόνια, παίρνουν και τα ραβδιά και…
- Ποιος τόλμησε να με ξυπνήσει κι έβλεπα έναν ωραίο εφιάλτη;
- Α, εσείς είσαστε πάλι καλόπαιδα! Τώρα θα σας δείξω εγώ!
- Ας τους επάνω μου αδελφή! Μα πού είναι το ραβδί μου;
- Φρικαντέλα πες αλεύρι! Το ραβδί σου σε γυρεύει!
- Δώστε μας πίσω τα ραβδιά μας!
- Όχι, δε σας τα δίνουμε!
- Δώστε τα αλλιώς θα σας κάνουμε …
- Πάει η δύναμή σας πάει, κι ό,τι φεύγει δε γυρνάει! Εκτός εάν καθίσετε να ακούσετε τα κάλαντα!
- Αυτό ποτέ!
- Ποτέ μη λες ποτέ!
- ΠΟΤΕ!
- Ε, καλά λοιπόν! Θα τα ρίξουμε στη θάλασσα να τα πάρουν οι νεράιδες των βυθών!
- Μη, μη, μη μας το κάνετε αυτό! Πέστε μας τα κάλαντα να περάσει και ετούτο το καλό!
Μόλις όμως οι αδελφές Φρικαντέλες άκουσαν τα κάλαντα… έγινε κάτι μαγικό! Άλλαξαν! Έγιναν καλές! Ναι, καλά ακούσατε! Καλές! Κι από τότε εξαφάνισαν τα Κακάβρυτα και στη θέση τους έχτισαν τα Καλάβρυτα! Και έπαψαν να λένε κακαμπούρια. Έλεγαν μόνο καλαμπούρια.
Έφτασαν μάλιστα και σε υπερβολές! Έπαψαν να πίνουν κακάο και έπιναν καλάο! Ήταν ένα νέο ρόφημα που το κατασκεύαζαν μόνο αυτές και το κερνούσαν στα παιδιά όταν τους έλεγαν τα κάλαντα!
Και φυσικά τους άρεσαν τα παραμύθια με καλό τέλος. Κι από τότε … έζησαν αυτές καλά κι εμείς… καλύτερα!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)